نقد و انتقاد

یکی از مشکلات حامعه ی ما ، نشناختن فرهنگ نقد و انتقاد است . همان گونه که سوتعبیر و سوبرداشت ، بدون اندیشه و تحقیق ، می تواند کار ساده یی باشد ، انتقاد ناپذیری و متحجر بودن هم می تواند کار ساده و رایجی باشد . سوتعبیر یعنی برداشتی بنا بر تجربه ها و کلیشه یی . مثلن در پست پیش از متدها و راه هایی ، برای آرامش بیشتر نوشتم . نمی دانم آیا کسی این نوشته ها را می خواند یا نه ، اما این را می دانم که بیشتر ما برداشت هایی بنا بر یادگرفته ها و تجربیات گذشته ی خود داریم . شاید یکی با خواندن پست پیش و تجربیات شخصی ، تند به این نتیجه برسد که تنها راه نجات از خشونت در زندگی ، کارهای ذکر شده است ، یا گروهی خود و مرام خود را با این نوشته تایید شده بداند ، در صورتی که این راه ها ، تنها یکی از انواع راه های ممکن اند و راه های دیگری هم وجود دارند . مثل ورزش و مطالعه و کارهای هنری ووو . اما انتفد پذیری و آموزش فرهنگ انتقادی ، اگر تنها راه پیشرفت نباشد ، حتمن یکی از بهترین راه هاست . انتقاد پذیری و پرورش دید انتقادی بدبختانه ، در بعضی از کشورها چندان رایج نیست. جامعه یی پیشرفت می کند که باز و انتقاد پذیر باشد . انتقاد پذیرفتن و خود را با منتقد و نظرات او مشغول کردن ، چندان ساده نیست و باید یاد گرفت . بین هنرمندان - بنا بر روحیه ی هنرمندی - می توان دید که چندان از انتقاد خوششان نمی آید و گاهی نقدی به جدال و مرافه می کشد ، اما بیشتر هنرمندان نقد و انتقاد سازنده را مفید می دانند . در کشورهایی که ساختاری مدرن دارند ، انتفاد کردن معمولی ست و منتقد را دشمن نمی بینند . انتقاد می تواند سازنده و از روی خلوص نیت و حرفه یی نباشد ، اما فرهنگ نقد و انتقاد سازنده و آباد کننده است . مثلن اگر کسی قصد ساختن دستگاهی جدید را داشته باشد و در کار خود خبره هم باشد ، تا زمانی که نظر چند همکار و کارشناس را نشنود ، کاملن مطمئن نیست . اما به محض این که ساخته اش ، در میان منتقدین و کارشناسان به محک گذاشته شود و کارآیی ساخته ی او تثبیت شود ، او مطمئن تر آن کار را انجام می دهد و در پی پیش برد آن می کوشد . پس نقد و انتقاد برای پیشرفت ضروری ست . می دانم ، کسی چندان از نقد خوشش نمی آید ، اما یادگرفتن این فرهنگ وآگاهی بر این واقعیت که نقد برای پیشرفت ضروری ست ، باعث می شود ، هر کس که قصد پیشرفت دارد ، انتقاد پذیر شود . شبیه به رابطه ی میان شاگرد و آموزگار . هیچ کس ناخوانده و بدون درس و تعلیم ، دانا نمی شود . هیچ کس هم بدون پذیرش انتقاد ، جلو نمی افتد . البته استثناهایی هم هستند ، اما معمول با نقد و انتقاد در گیر است و شناخت فرهنگ انتقاد را نمی توان از پیشرفت جدا کرد . یکی از خصوصیات وبلاگ و وبلاگ نویسی ، بودن قسمت نظر خواهی ست . جدا از تعارفات و به به و چهچه ها و فحش های باندی و سیاسی ،آشنا شدن با فرهنگ ِ نظر دادن و بحث و گفتگو ، یکی از جنبه های بسیار مثبت وبلاگ و وبلاگ نویسی ست . بارها خوانده ام که نویسنده یی این واقعیت را بیان می کند و می نویسد که در مدت وبلاگ نویسی ، چیز های تازه یی یاد گرفته و بحث هایی او را به اندیشیدن واداشته اند. امیدوارم که این فرهنگ جا بیفتدو خود را بی اشکال نبینیم و فرهنگ نقد و انتقاد را رواج دهیم و برای فردایی بهتر بکوشیم
.